Jeśli osoba starsza lub chora zaczyna odchodzić z tego świata, obowiązkiem rodziny, przyjaciół, sąsiadów jest zadbanie aby odchodziła z tego świata pojednana z Bogiem, po przyjęciu Wiatyku (Komunia święta na przejście z życia do śmierci), namaszczona w sakramencie namaszczenia chorych.
Nie udziela się sakramentów osobom, które zmarły! W wypadku gdy osoba jest nieprzytomna, ale mamy pewność, że gdyby była przytomna, chciałaby widzieć się z księdzem, należy księdza powiadomić w trybie natychmiastowym.- Jeśli nastąpił zgon, można powiadomić (także telefonicznie) o tym urząd parafialny i wstępnie zadeklarować się co do daty i godziny pogrzebu. Jest to niezbędne, aby ustalić czy dany dzień i godzina będą możliwe do przeprowadzenia uroczystości.
- Gdy posiadamy akt zgonu z USC, dokument szpitalny do celów pochówku, wiemy, o której konkretnie chcemy pogrzeb, należy przyjść do kancelarii parafialnej, by zgon został został wpisany do ksiąg parafialnych.
- Dobrze jest wiedzieć czy zmarły ma miejsce na cmentarzu; czy ma to być dochówek do istniejącego grobu, czy też nowy grób. Szczegóły ustala się następnie z zakładem, który opiekuje się naszym parafialnym cmentarzem.
- Ofiara za pogrzeb jest dobrowolna; nie obejmuje kosztów posługi organisty oraz opłat związanych z miejscem na cmentarzu i prac jakie konieczne będą do wykonania w związku z pogrzebem.
- Msze święte pogrzebowe i nabożeństwa za zmarłych odbywają się na w kaplicy cmentarnej. W miesiącach od grudnia do lutego na życzenie rodziny i po akceptacji ks. proboszcza Msza święta pogrzebowa może odbywać się w kościele parafialnym, po czym następuje przejazd na cmentarz.
- Wszelkie sprawy związane z pogrzebem załatwiamy przed uroczystościami pogrzebowymi.
- Trumna po odebraniu jej z zakładu pogrzebowego ma być cały czas zamknięta (rozporządzenie ministra zdrowia z 7 grudnia 2001 w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi, § 6 punkt 2).
- Pogrzebu można odmówić:
- apostatom, heretykom, schizmatykom;
- osobom, które wybrały kremację z motywów przeciwnych religii chrześcijańskiej;
- „innym jawnym grzesznikom, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych” (kanon 1184 § 1 punkt 3 kodeksu prawa kanonicznego). Chodzi tu między innymi o osoby żyjące publicznie w związkach niesakramentalnych (konkubinacie), mimo że nie istniały przeszkody do legalnego zawarcia małżeństwa. Sytuacja komplikuje się, gdy zmarły z jakichś względów nie mógł zawrzeć legalnego związku, ale był praktykującym katolikiem. W takim wypadku decyzja o zezwoleniu na pogrzeb należy do proboszcza.
Generalnie pogrzebu odmawia się wtedy, kiedy osoba nie wyraziła chęci pokuty. Nie musi to być od razu spowiedź z otrzymaniem rozgrzeszenia, wystarczy nawet sama prośba o wezwanie kapłana czy uczynienie znaku krzyża. O tych aktach wiary poświadczyć może nawet tylko jedna osoba.
- Gdy istnieje jakaś wątpliwość co do udzielenia pogrzebu kościelnego, należy zwrócić się do miejscowego ordynariusza, który powinien najlepiej orientować się w sytuacji swoich parafian.
Pozbawienie pogrzebu jest równoznaczne z odmową odprawienia jakiejkolwiek Mszy świętej pogrzebowej, ale nie w intencji zmarłego. Odmowa pogrzebu nie jest równoznaczna z odmową miejsca na cmentarzu, gdyż każdy człowiek ma prawo do pochówku. Tak więc zarządca cmentarza nie może zabronić pogrzebu osób innych rytów wyznaniowych. Nie może być jednak zmuszony do odprawienia obrzędu pogrzebu dla osoby, która na niego nie zasługiwała w świetle prawa kanonicznego.
1 stycznia 2017 00:00